یاتا تحلیل خود از تنگناهای زنجیره تأمین را به‌روزرسانی و خاطرنشان کرد که در چشم‌انداز جهانی ، دسترسی به هواپیما همچنان یکی از مهم‌ترین محدودیت‌های رشد صنعت است.
در حالی که تحویل هواپیماهای جدید در اواخر سال 2025 شروع به افزایش کرده و انتظار می‌رود تولید در سال 2026 سرعت بگیرد، پیش‌بینی می‌شود تقاضا از عرضه همچنان پیشی بگیرد. با توجه به ضررهای جبران‌ناپذیر تحویل‌ هواپیماها در پنج سال گذشته و انباشت بی‌سابقه سفارش‌ها، بعید است این عقب ماندگی تا بازه 2031-2034جبران شود.
نکات قابل توجه در مورد وضعیت فعلی عبارتند از:
*کمبود تحویل تاکنون حداقل 5300 هواپیما است.
*انباشت سفارش از 17000 هواپیما فراتر رفته است، عددی معادل تقریباً 60٪ از ناوگان فعال. از نظر تاریخی، این نسبت در حدود 30-40٪ ثابت بود. این عقب‌ماندگی معادل ۱۲ سال از ظرفیت تولید فعلی است.
*میانگین سن ناوگان به ۱۵.۱ سال افزایش یافته است (۱۲.۸ سال برای هواپیماهای ناوگان مسافربری، ۱۹.۶ سال برای هواپیماهای باری و ۱۴.۵ سال برای ناوگان پهن‌پیکر).
تأخیر در تحویل هواپیماها با عوامل مختلفی تشدید می‌شود، از جمله:
*تولید بدنه هواپیما از تولید موتور پیشی گرفته است. این امر منجر به پارک شدن بدنه هواپیماهای تازه تکمیل شده تا زمان عرضه موتورها می‌شود.
*زمان‌بندی طولانی‌تر برای صدور گواهینامه هواپیماهای جدید (از ۱۲ماه تا پنج سال) ورود به تولید را به تأخیر می‌اندازد، به ویژه بر نوسازی ناوگان هواپیماهای دوربرد تأثیر می‌گذارد.
*تعرفه‌های ناشی از تنش‌های تجاری ایالات متحده و چین، برخی از تنگناهای تأمین را بدتر کرده و برخی از هزینه‌های نگهداری را افزایش داده است.
*کمبود نیروی کار ماهر، به ویژه در تولید موتور و قطعات، افزایش تولید را محدود کرده است.