پس از آشفتگی‌های فراوان در سال‌های اخیر، بالاخره به نظر می‌رسد صنعت هواپیمایی در حال رشد است. افراد بیشتری در حال سفر هستند، شرکت های هواپیمایی هواپیما می خرند و برای استخدام خلبان با یکدیگر رقابت می کنند.
با این حال، همه‌گیری کووید که جهان را در سال 2020 به زانو درآورد، به صنعت هوانوردی نشان داد که چقدر می‌تواند شکننده باشد. به گزارش سی ان ان، این بیماری همه گیر به تنهایی باعث مرگ 64 شرکت هواپیمایی شد زیرا سفرهای هوایی کاملا متوقف شدند.
برای 64 شرکت هواپیمایی، کووید ضربه مرگباری بود، اما در دهه‌های گذشته، شرکت‌های هواپیمایی مختلفی مجبور به توقف فعالیت‌های خود شدند. ای کاش می‌توانستیم همه آنها را فهرست کنیم، اما حقیقت این است که تعداد آنها بسیار زیاد است، بنابراین در ادامه برخی از معروف‌ترین خطوط هوایی که از آسمان ناپدید شدند، آورده شده است.
ایگل آزور
هنگامی که دومین شرکت هواپیمایی بزرگ فرانسه یعنی ایگل آزور در سپتامبر 2019 سقوط کرد، ثابت کرد که هیچ شرکت هواپیمایی از فاجعه مصون نیست.این خط هوایی که در سال 1946 راه اندازی شد، پس از 70 سال فعالیت و ناکامی در یافتن سرمایه گذاران جدید، به پایان راه رسید.
ایر برلین
ایر برلین به عنوان دومین شرکت هواپیمایی آلمان در بهترین زمان بازار اروپا متولد شد. این شرکت در سال 1979 تأسیس شد.در ابتدا ایر برلین متعلق به آمریکا بود، به این معنی که برخلاف شرکت های هواپیمایی آلمان غربی مانند لوفت هانزا می توانست به برلین شرقی پرواز کند.
پس از اتحاد مجدد آلمان در سال 1991 این شرکت هواپیمایی به یک شرکت آلمانی تبدیل شد اما در سال 2017 عملیاتش متوقف گردید. الاتحاد، بزرگترین سهامدار ایر برلین، حمایت مالی خود را متوقف کرد و این شرکت در نهایت بین خطوط هوایی لوفت هانزا و ایزی جت تقسیم شد.
شرکت هواپیمایی آلوها
خطوط هوایی آلوها در 26 ژوئیه 1946 در هاوایی راه اندازی شد. یک شرکت هواپیمایی نمادین آمریکایی که برای چندین دهه با موفقیت بین مقاصد هاوایی و ایالات متحده فعالیت می کرد.
در 28 آوریل 1988یک بوئینگ 737 آلوها جهان هوانوردی را به لرزه درآورد. قسمتی از بدنه هواپیما حین پرواز کنده شد و در نتیجه یک مهماندار به بیرون از هواپیما مکیده شد. با وجود این حادثه، این شرکت تا سال 2008 به فعالیت خود ادامه داد.
برانیف اینترنشنال
برانیف اینترنشنال که تحت چندین نام فعالیت می کرد، یک شرکت هواپیمایی مستقر در ایالات متحده بود که در سال 1928 تأسیس شد. این شرکت هواپیمایی در سال 1982 فعالیت خود را متوقف کرد.
این ایرلاین یک برند آمریکایی نمادین بود و سقوط آن به دلیل هزینه سوخت و افزایش رقابت پس از معرفی قانون مقررات زدایی خطوط هوایی در سال 1978 عنوان شد.
خطوط هوایی ایسترن
خطوط هوایی ایسترن در سال 1991 فعالیت خود را متوقف کرد اما در طول تاریخ 65 ساله خود در میان "چهار بزرگ" آمریکایی یعنی امریکن، تی. دبلیو. ای و یونایتد قرار گرفت.
خطوط هوایی ایسترن از زمان آغاز به کار خود در سال 1926 تا 1950 بر بازار نیویورک و فلوریدا تسلط داشت.این شرکت در سال 1986 بخشی از شرکت هواپیمایی تگزاس شد اما در 9 مارس 1989 اعلام ورشکستگی کرد.
فلای بی
فلای بی که زمانی بزرگ‌ترین شرکت هواپیمایی منطقه‌ای اروپا بود، داستانی پر فراز و نشیب دارد. این شرکت در سال 1979 با اسم دیگری فعالیتش را آغاز کرد تا اینکه در سال 2002 به فلای بی تغییر نام داد. این شرکت در فوریه 2019 توسط یک کنسرسیوم بین المللی خریداری شد اما تا ژانویه 2023 دوام نیاورد.
اینترفلوگ
اینترفلوگ شرکت هواپیمایی آلمان شرقی بود که از سال 1963 تا 1990 فعال بود. اداره خطوط هوایی اینترفلوگ با شورای دفاع ملی بود و ناوگان این شرکت هواپیمایی می‌توانست در هر زمان برای اهداف نظامی فراخوانی شوند.
خلبانان معمولاً افسران ذخیره ارتش بودند و مهمانداران هواپیما برای به حداقل رساندن فرار به کشورهای غربی باید مورد تایید استاسی، پلیس مخفی کشور باشند. لازم به ذکر است تا سال 1988 کشورهایی که بخشی از بلوک شوروی سابق بودند، اجازه خرید هواپیماهای ساخت بوئینگ، مک دانل داگلاس و ایرباس را نداشتند.
اینترفلوگ در طول دهه 1980 برای رقابت با خطوط هوایی آزاد شده غربی تلاش کرد و زمانی که آلمان در 3 اکتبر 1990 دوباره متحد شد، پایانی برای شرکت هواپیمایی آلمان شرقی بود.
مالیو
هواپیمایی مالیو مجارستان در نوامبر 1954 فعال شد.هنگامی که بلوک اتحاد جماهیر شوروی در سال 1989 عقب نشینی کردند، مالیو با خرید هواپیماهای بوئینگ و بمباردیر به نوسازی پرداخت.
مالیو در سال 2010 پس از یک دوره مالکیت خصوصی دوباره ملی شد ولی پس از دو سال تلاش و با انباشت بدهی‌ها در فوریه 2012 ورشکست شد.
مونارش
خطوط هوایی مونارش در ژوئن 1967 در بریتانیا به عنوان یک شرکت هواپیمایی چارتر تأسیس شد. برای چندین دهه، این ایرلاین سودآور بود.
مونارش در طول مدت فعالیت خود، روی هواپیماهای جدید از بوئینگ تا ایرباس سرمایه گذاری کرد، اما در سال 2017 فعالیتش را متوقف کرد.سقوط آن به دلیل فضای بیش از حد رقابتی خطوط هوایی کم هزینه بود اما برگزیت هم نقش خود را در این شکست ایفا کرد.
پان ام
فروپاشی پان ام در تاریخ و فرهنگ هوانوردی جایگاه ویژه ای دارد و احتمالاً هرگز توسط هیچ شرکت دیگری تکرار نخواهد شد.
عملیات این شرکت در 19 اکتبر 1927 آغاز شد و به سرعت رشد کرد و به پیشروترین شرکت هواپیمایی بین المللی تبدیل شد. در بهترین سال های خود بین اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1970 برای این شرکت هواپیمایی غیرمعمول نبود که 11 میلیون نفر در سراسر جهان جابجا کند.
در اواسط دهه 1970 چشم انداز پان ام تغییر کرد و مقررات زدایی و یا به عبارتی آزاد سازی نرخ بلیت هواپیما در سال 1978 یک عامل کلیدی در سقوط آن بود. در دهه 1980 تلاش هایی برای بازسازی ساختار تجاری صورت گرفت ولی در 4 دسامبر 1991پان ام پس از فروش ارزشمندترین دارایی های خود، فعالیت خود را متوقف کرد.
بارنابی کنراد سوم نویسنده کتاب Pan Am: An Aviation Legend استدلال می‌کند که فروپاشی پان ام ترکیبی از سوء مدیریت شرکت، بی‌تفاوتی دولت برای محافظت از شرکت بین‌المللی اصلی خود و سیاست‌های نظارتی ناقص بود.
توماس کوک
هنگامی که خطوط هوایی توماس کوک در سپتامبر 2019 سقوط کرد 140 هزار نفر از مشتریانش خارج از بریتانیا بودند. این بزرگترین تلاش برای بازگشت به کشور در زمان صلح و با کمک بسیاری از خطوط هوایی جهان بود.
خطوط هوایی توماس کوک در 27 مارس 2000 فعالیت خود را آغاز کرد ولی همواره سعی کرد با خطوط هوایی کم هزینه یا ارزان قیمت مشهور رقابت کند. توماس کوک برای بقای شرکت نیاز به تزریق هنگفتی از پول نقد داشت اما زمانی که هیچ سرمایه‌گذاری پیدا نشد، ورشکستگی خود را اعلام کرد.
ویند جت
ویند جت سومین شرکت هواپیمایی بزرگ ایتالیا بود اما 9 سال پس از تأسیس از بین رفت. این شرکت هواپیمایی ارزان قیمت در سال 2003 پس از توقف فعالیت شرکت هواپیمایی ایتالیایی دیگر به نام ایر سیسیلیا تأسیس شد.
ویند جت در عمر کوتاه خود با مشکلات مالی مواجه شد و علیرغم علاقه آلیتالیا به خرید این خط هوایی، معامله هرگز تایید نشد. عملیات ویند جت در 11 اوت 2012 به پایان رسید.